Pustite me! Meni nije
U toj vrevi život drag;
Gdje ‘no ljepše sunce grije
I plavo se nebo svija,
Gdje ‘no zlatno klasje njija
Slatkin dahom vjetrić blag;
Tamo, tamo, za tom gorom
Gdje plodove štiti Bog,
I gdje rano, rânom zorom,
Uz šuštanje bistrih vrela,
Zvone zvonca mirnih sela –
Tamo nađoh mira svog!
Tamo, tamo u samoći,
Na me čeka neven moj…
I u danu i u noći
O njemu mi duša sniva, –
U dva ona oka živa
Gleda sunce i dan svoj!
Ne treba mi drugog blaga –
Svega mi je dao Bog!
Moje blago moja draga,
Sa nje mi je život mio,
U njoj mi je svijet cio
I sva radost srca mog!
O, slatka su njena usta –
Poljubac joj tako blag!
A kosa joj meka, gusta,
U njedrima ruže dvije,
Pod ružama srce bije,
Divno srce – alem drag!
Pustite me! Tamo, tamo,
Gdje ‘no slatki slušam poj,
Gdje me radost sreta samo
I gdje ljepše sunce grije,
Tamo mi je, tamo mi je,
Nebo moje, život moj!
1900.
Ostavite odgovor