Lastavice

O lasto, kad nagneš tamna krila
Sve modrilo svoda
U srce se slije;
Kad se vineš, grud ti se otkrije:
Tako blisne voda,
Koju noć je skrila.

Cvrkućeš, a uhu tad se čini:
Srebrne škarice
Režu svijetle zrake!
Ili, da kroz ledene oblake
– Prolijeću strelice
U dubokoj visini.

Gleda te kraj okna djevojčica;
Sniva, oči rastu:
I na nebu suru
Vidi tebe u plavu veluru;
Al ne vidi lastu, –
Za nju si kraljica!

Iza tebe dvorjanke, u sviti,
Kneginje odabrane,
U svili i baršunu
Do dvorova nose modru krunu,
U tamne dvorane,
Gdje stupovi su viti.

Sestro maćuhicâ, o sutonjoj uri
Mahovinom sanja
Raznježavaš duše;
Letiš: s tobom nebesa se ruše,
Okreću, – a danja
Rijeka modro juri.

Otmjena si, lasto, poput klasa!
Vihor vas, ko jedra,
Nosi, mile ptice;
Krila biju ko duge trepavice,

A grud, kao njedra,
Slatko se bjelasa…

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Proljetos, s ljubicom u kljunu,
Kao modre nade,
U sela ste nam pale;
Cvrkutom ste tužnim zaplakale:
Tko nam to ukrade
Strehu gnijezda punu?

Kružile ste vrh golih zidova
Kućicâ i štalâ,
Gdje su gnijezda bila
Ispod strehâ, iznad vratnih krila,
Gredâ i jasala,
Ispod svih krovova.

Tisuće se cvrkutâ – ko suze –
Nad razvale prosu;
A niste ni znale,
Da jedine ste ljude oplakale,
Koje smrt pod kosu
Najstrašniju uze.

Objavljeno: 1942.