Milica Stojadinović Srpkinja rođena je 6. jula 1828. godine u Bukovcu koje je tada pripadalo Austrijskom carstvu, današnja Srbija. Srpska književnica 19. veka koja se bavila sakupljanjem narodnog stvaralaštva, prevođenjem i pisanjem poezije. Govorila je slovački, francuski, italijanski i nemački jezik. Posle monahinje Jefimije koja je bila najveća srpska pesnikinja, ovu titulu preuzima Milica Stojadinović Srpkinja.
Pesme
Biografija
Milica Stojadinović Srpkinja je bila veoma obrazovana i veliki poznavalac i ljubitelj književnosti. Takođe je veoma zanimljiv podatak da se većinom obrazovala sama, proučavala je književnost, učila jezike, a budući da je bila dete sveštenika uživala je posebnu pažnju u društvu. Čak se i Vuk Stefanović Karadžić čija je ćerka Mina bila bliska sa Milicom, osvrnuo na njeno književno umeće nazivajući ju „moja šćer iz Fruške“, misleći na Fruški Goru.
O njenom umeću govori i Njegoš kojeg je očarala svojim znanjem o književnosti pišući: „Ja pojeta, ona pojeta, da nijesam kaluđer, eto kneginje Crnoj Gori“. Milica je takođe bila bliska i sa knezom Obrenovićem koji joj je bio odan prijatelj i zaštitnik, a mnogi pesnici tog doba su joj posvećivali pesme, među ostalim i Jovan Subotić, Ivan Mažuranić, Đorđe Rajković, Ljubomir P. Nenadović i mnogi savremenici iz inostranstva kao što su Ludvig August fon Franklom, Johan Gabrijel Sajdl i Božana Njemcoma, češka pripovedačica s kojom se Milica dopisivala. Skoro sa svim navedenim književnicima, Milica je imala kontakte i posećivali su ju u Fruškj Gori očarani njenim talentom i književnim izražavanjem.
Još kao trinaestogodišnja devojčica, Milica je 1847. godine prvi put objavila svoje prve radove – pesma koja joj je prvi put štampana u Serbskom narodnom listu. Od 1848. godine, Milicine pesme se redovito štampaju u najpopularnijim književnim časopisima tog vremena.
Još od samog početka, njene pesme imaju karakteristike nacionalnog osećanja, pa si je sama, uz svoje ime i prezime, dodala pseudonim Srpkinja. U njenim pesmama se takođe ogleda i vera i religija, pa je tako svu zaradu od prve knjige štampane 1850. godine planirala da pokloni manastiru, ali ju je Karadžić odvratio od njene ideje sugerirajući da novac uloži u štampanje drugih knjiga.
Iako nisu sve pesme Miličine, često se njoj pripisuju. U vreme Austrijskog carstva odavati svoj identitet je bilo teško, pa su mnogi svoje pesme potpisivali sa „Srpkinja“. Koliko je njena poezija bitna govori i činjenica da su je zapazili i poznati kritičari Anica Savić Rebac i Jovan Skerlić.
Osim nadarenosti za pesništvo, Milica je bila i prva žena reporter koja je 1862. godine izveštavala o bombardovanju Beograda, a od ukupne bibliografije, Milica broji sledeće publikacije: „Pesme Milice Stojadinović“, U Fruškoj gori 1854. svezak 2. i 3., „U Fruškoj gori 1854.“, „Pesme“ i „Pesme, knjiga 2“
Poslednje godine života provela je u kući jednog Grka u Beogradu sa nepoznatom devojkom, sluškinjom iz Šapca. Nije se nikad udala i nije imala dece. Umrla je 25. jula 1878. godine u bedi i siromaštvu, zaboravljena od nekadašnjih poklonika i naroda.
Ostavite odgovor