Spava Cecilija Metela, još spava,
sto godina prespi i sto novih začne.
Peva ptić iz žita i kosač iz trava,
a ništa da prene trepavice plačne.
U mrak bela stada sa humova shode;
Golubi iz polja beže ispred sene;
Apijom se vrate legije što vode
kralje od istoka, i pljačku, i plene.
Oči Cecilije mokrih trepavica,
od sveg okrenute sad gledaju drugde;
Nit ih prenu trube ni glas noćnih ptica.
Sto godina mirno ona pređe svugde:
Lepota je smrti bez svojih granica…
A mokre su oči okrenute drugde.
Zbirka: Pesme sunca, ciklus: Senke po vodi
Ostavite odgovor